Ζούμε σε κοινωνία, με οικογένειες, με φίλους, με γείτονες, με κόσμο τριγύρω.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν με γονείς, με φίλους, με συγγενείς, με οθόνες, με βιβλία κλπ.
Ένα σχολείο μπορεί να είναι μια οικογένεια αλλά δεν είναι η οικογένεια. Το σχολείο δεν αφαιρεί τη δύναμη που έχουν όλοι οι άλλοι στη διαμόρφωση του παιδιού. Βοηθά σε πολλά αλλά δεν αλλάζει τα πάντα.
Οι δάσκαλοι βλέπουν τις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού λόγω της κοινωνικής του καλλιέργειας, δεν τις αγνοούν, αλλά επιδιώκουν ανάπτυξη στις θετικές και διορθώσεις, βελτιώσεις στις αρνητικές (το ποιες είναι οι μεν και ποιες οι δε χωράει συζήτηση).
Τις κρίσεις και τη κριτική τις κρατάνε μέσα τους, για τη δική τους εμπειρία.
Ξέρουν πως δεν είναι κριτές, είναι παιδαγωγοί, εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και μερικοί ίσως γίνονται και πρότυπα.
Εμπνέουν, διεγείρουν κάθε ταλέντο, ανοίγουν ορίζοντες και το χαίρονται.
Αυτό είναι. Και είναι μεγάλη τιμή.
Στο ΑΞΙΟΝ η εκπαιδευτική φιλοσοφία και οι σχέσεις εκπαιδευτικών μαθητών και γονέων είναι μια ακόμη καινοτομία που πέτυχε.
Καλή επανεκκίνηση τις επόμενες μέρες.
